Gezegen geçişleri, Johannes Kepler’in gezegen devinimine ilişkin üç yasasından ilkini – gezegenler eliptik bir yörüngede Güneş’in etrafında döner – test etme fırsatı sunmaktaydı. Venüs ve Merkür’ün güneşin eğrisinin önünden kısa süreli geçişleri – o zamanlar Kepler’in Rudolf Cetvelleriyle öngörülürdü – temelde yatan teorinin doğru olup olmadığını açığa çıkaracaktı.

İlk test – 1631’de Fransız astronom Pierre Gassendi’nin gözlemlediği Merkür geçişi – umut verici oldu. Ne var ki, bir ay sonra Venüs’ün geçişini saptama girişimi, Kepler’in rakamlarındaki yanlışlıklar nedeniyle başarısız oldu. Bu aynı rakamlar, 1639’da Venüs ile Güneş’in “tehlikeli bir yakınlaşması”nı öngörmekteydi; ama İngiliz astronom Jeremiah Horrocks, aslında bir geçişin gerçekleşeceğini hesapladı.

4 Aralık 1639’da gündoğumunda, Horrocks en iyi teleskopunu kurup, Güneş kursunu bir karta odakladı. Öğleden sonra saat 15:15 civarında bulutlar dağıldı, Güneş’in önünden yavaş yavaş ilerleyen “sıra dışı büyüklükte bir leke” – Venüs – ortaya çıktı. Horrocks ilerleyişini karta işaretleyip her aralığın süresini ölçerken; bir arkadaşı da geçişi başka bir yerde ölçtü. Farklı bakış açılarından iki ölçü kümesini kullanan ve Venüs’ün Güneş’e göre çapını yeniden hesaplayan Horrocks, Yer’in Güneş’ten uzaklığını öncekilerden daha doğru tahmin edebildi.

Venüs’ün Geçişi Hakkında Gözlemler

1543 – Nicolaus Copernicus, güneş-merkezli bir Evren’e ilişkin ilk eksiksiz savunmayı yapar.

1609 – Johannes Kepler bir eliptik yörüngeler sistemi önerir. Gezegen deviniminin ilk eksiksiz tasviri.

1663 – İskoç matematikçi James Gregory, 1631 ve 1639’da Venüs’ün geçişlerine ilişkin gözlemleri kullanarak Yer ile Güneş arasındaki tam mesafeyi ölçmenin bir yolunu tasarlar.

1769 – İngiliz kaşif Kaptan James Cook, Güney Pasifik’te Tahiti’de Venüs geçişini gözlemler ve kaydeder.

2012 – Astronomlar 21. yüzyılın son Venüs geçişini gözlemler.